Wiatr wędruje na południe i na północ zawraca. Krąży i krąży w swoich kolejach. Drgają liście na drzewach, kołysze się trawa. Pierś faluje w przyspieszonym oddechu. Myśli krążą po łączach synaps. Krew pulsuje w tętnicach. W żyłach też.
Decyzja zapadła. Klamka odpadła. A ona? Oparta czołem o lustro szukała w sobie pewności, a raczej odwagi, aby to, co zaistniało w zakamarkach pragnień, mogło nabrać bardziej realnej formy. Decyzja to za mało. Czytaj dalej Rytuał dnia codziennego – “Raj na kredyt”
Miało być niebo do wynajęcia. Tak na początku sądziła. Może cudze, ale prawie jak własne. Z możliwością ustawienia mebli po swojemu. Bez zobowiązań.
Wyszedł raj na kredyt. Zmiana niby niewielka, leksykalna, a jednak tak ogromna, że odczuwalna w każdej tkance ciała. Widoczna w każdym skręcie linii papilarnych, wyrazie oczu, ust, kolorze włosów.
Raj na kredyt. Budynek. Raczej historyczny. Raczej szary. Bardziej czyjś niż jej. Może nawet nigdy nie był jej…? Czytaj dalej Raj zamiast nieba – gdy marzenia nabierają realnych kształtów
To była ważna kolacja, bo służbowa. Wiele od niej zależało. Nawet więcej niż chciała. Może dlatego jej diabeł stróż był tak blisko, że prawie mogła go zobaczyć. Pływał kraulem w kieliszku wina w tę i z powrotem. Udawała, że nie słyszy cichego plusku i nawet wcześniej czy później planowała podnieś kieliszek do ust. Ale coś ją powstrzmały.diabełymywało. Może jednak widziała, jak diablątko rozkosznie się tapla, jak siada na brzegu kieliszka i otrząsa się jak pies, a kropelki wina lekko plamią obrus. Uśmiechała się, jakby próbowała zakryć zakłopotanie.
W domu mógł sobie jeszcze na to pozwolić, ale nie tutaj, nie w tej drogiej restauracji, nie na tym tak ważnym spotkaniu. Ach ten diabeł, na zbyt wiele sobie pozwalał i to nie pierwszy raz. I nie dość, że się otrząsał, do tego jeszcze swoją aureolę wyżymał jak starą szmatę i to prosto na obrus. Absurd totalny. Najchętniej by go złapała za te mokre kłaki i dyskretnie schowała do torebki, gdzie było jego miejsce. Ale przecież ona go nie zauważyła. A kolacja toczyła się powoli i spokojnie. A diabeł szalał. Już prezesowi zaglądał do talerza, już ważnym gościom szperał w kieszeniach. A ona po prostu się uśmiechała. Bo co miała robić? Przecież diabły nie istnieją, szczególnie tak dziwne i niepełne jak ten jej. Ale to przez niego się jąkała, była zmieszana i nie miała odwagi na decydujący ruch. Nawet jeśli się do tego nie przyznawała. Nawet jeśli rzeczywiście nie widziała diabła w swoim kieliszku. A wino nie było smaczne.
(Opowiadanie pochodzi z tomiku “Podróż”)
Kiedy diabeł jest smutny, róża więdnie. Opadają jej płatki. Listki obwisają. Róża i demon płaczą razem.
Kiedy otworzysz książkę, wysypią się z niej drobinki kurzu. Spróbuj im się przyjrzeć. Zobaczysz, że to wcale nie kurz, a małe zasuszone diabełki. Ktoś o nich zapomniał, choć wcześniej szukał ich w płatkach róż. Zebrał je do kieszeni, a potem włożył do książki. Teraz nieco wyblakłe, wirują w powietrzu i tańczą jak na balu, który odwiedziła faustowska Małgorzata. Czytaj dalej Być czarownicą – fragment “Podróży”
