Gdy wychodziła z domu, miała nieogolone nogi. Świadomie, na wzór bohaterki serialu, nie poddała się depilacji – to miał być pewny sposób na pozostanie dziewicą jeszcze przez jakiś czas. Że niezbyt skuteczny, zrozumiała, gdy całowali się w samochodzie. Czytaj dalej Gdy wychodziła z domu, miała nieogolone nogi (18+)
Czy zastanawiałaś się kiedyś, co by było, gdybyśmy nie marzyły i nie podążały za naszymi marzeniami?
Wiem, że gdybym kilka lat temu nie sięgnęła po swoje marzenie, dzisiaj byłabym sfrustrowaną kobietą, która nie lubi swojej pracy. Tkwi w błędnym kole rutyny i obowiązków, których nie rozumie.
Gdyby ponad sto lat temu kobiety nie zaczęły marzyć o równości i nie zaczęły walczyć o nią, do dzisiaj nie miałybyśmy praw wyborczych. Nie mogłybyśmy studiować, pracować zawodowo. Większość dróg rozwoju byłaby dla nas zamknięta. Czytaj dalej Siła kobiecych marzeń
Twórczość jednej kobiety może zainspirować drugą kobietę. Jedno dzieło może stać się początkiem wielu dzieł. Żyjemy w świecie przenikania się marzeń, idei i myśli – tak przynajmniej to czuję. Nie ma wokół pustki, chyba że sami tę pustkę sobie stworzymy. O ile jest to w ogóle możliwe. Skąd takie poczucie?
Z Camille Claudel spotkałam się dzięki piosence Agnieszki Chrzanowskiej. Czytaj dalej Inspiracja twórcza – weź za nią odpowiedzialność
Czy wiesz, kim była Maria Komornicka? Nie, nie popełniłam literówki i nie miałam na myśli Konopnickiej. To dwie różne osoby, choć Komornicka – podobnie jak Konopnicka – pisała. Była poetką, prozaiczką, krytykiem literackim. Debiutowała w wieku 16 lat i to z uznaniem krytyki literackiej.
Nie, nie będę teraz robić wykładu z zakresu literatury polskiej, nawet powstrzymam się przed wykładem z mojej ukochanej Młodej Polski (a do tej epoki przypisywana jest Komornicka). Chcę Wam tylko napisać, że kiedyś żyła taka kobieta, poetka, która mogłaby zostać bohaterką filmu, gdyby urodziła się w Stanach. Czytaj dalej Biografia na miarę filmu oscarowego
To była ważna kolacja, bo służbowa. Wiele od niej zależało. Nawet więcej niż chciała. Może dlatego jej diabeł stróż był tak blisko, że prawie mogła go zobaczyć. Pływał kraulem w kieliszku wina w tę i z powrotem. Udawała, że nie słyszy cichego plusku i nawet wcześniej czy później planowała podnieś kieliszek do ust. Ale coś ją powstrzmały.diabełymywało. Może jednak widziała, jak diablątko rozkosznie się tapla, jak siada na brzegu kieliszka i otrząsa się jak pies, a kropelki wina lekko plamią obrus. Uśmiechała się, jakby próbowała zakryć zakłopotanie.
W domu mógł sobie jeszcze na to pozwolić, ale nie tutaj, nie w tej drogiej restauracji, nie na tym tak ważnym spotkaniu. Ach ten diabeł, na zbyt wiele sobie pozwalał i to nie pierwszy raz. I nie dość, że się otrząsał, do tego jeszcze swoją aureolę wyżymał jak starą szmatę i to prosto na obrus. Absurd totalny. Najchętniej by go złapała za te mokre kłaki i dyskretnie schowała do torebki, gdzie było jego miejsce. Ale przecież ona go nie zauważyła. A kolacja toczyła się powoli i spokojnie. A diabeł szalał. Już prezesowi zaglądał do talerza, już ważnym gościom szperał w kieszeniach. A ona po prostu się uśmiechała. Bo co miała robić? Przecież diabły nie istnieją, szczególnie tak dziwne i niepełne jak ten jej. Ale to przez niego się jąkała, była zmieszana i nie miała odwagi na decydujący ruch. Nawet jeśli się do tego nie przyznawała. Nawet jeśli rzeczywiście nie widziała diabła w swoim kieliszku. A wino nie było smaczne.
(Opowiadanie pochodzi z tomiku “Podróż”)
